Omdat ze wat verlegen was en niet veel zei is ze de eerste keer bij een vriendinnetje gaan spelen waar ze al vaker thuis was geweest. Dit heeft te maken met het feit dat wij, als moeders, ook bevriend zijn.
Al snel volgde er toen meer speeldates ,niet alleen thuis, maar ook bij andere vriendinnetjes.
Nu ze 8 jaar is, speelt ze het liefste elke dag. Dit gaat niet altijd i.v.m. blokfluitles en de gastouder. Maar kan ze afspreken, dan spreekt ze ook meestal af.
Ze heeft een vast groepje meiden, maar spreekt ook wel eens met jongens af.
Van de juf hoorde we dat hij goed in de groep ligt, op school veel vriendjes heeft en ook met iedereen overweg kan. Fijn om te horen. Wel dat hij zijn beste vriendje wat mist. Die is namelijk al door gestroomd naar groep 3.
En ja, met zijn beste vriendje spreekt hij eigenlijk wel geregeld af, maar daar blijft het dan ook bij.
Ik vraag wel eens waarom hij niet wil afspreken. Als antwoord krijg ik dan “de meiden spreken te snel af dan is er niemand meer” of ik heb gevraagd aan iemand maar die kan niet. Ik heb geen idee of dat daadwerkelijk zo is.
Afgelopen jaar heeft hij wel speeldates gehad, maar niet ontzettend veel. Kinderfeestjes heeft hij ook gehad, ondanks dat hij weinig doet afspreken.
Ik wil hem ook niet dwingen, wil hij niet dan niet. Maar ik leer wel dat het leuk is om af te spreken, dat hij niet altijd met mama of papa na schooltijd kan spelen. Vaak speelt hij met grote zus en haar speeldate mee, dat mag gelukkig van de meiden. Alleen vind ik dit niet altijd nodig. Grote zus mag en moet ook alleen kunnen spelen. En hij met eigen leeftijdgenootjes.
Och wie weet, zeg ik binnenkort wel, wat een speeldates!
Comments are closed.