Ik heb mezelf ooit sportief durven te noemen. Als 6 jarig meisje ging ik op handballen. Het was een sport die ik via mijn peettante had leren kennen. En ja, dat leek mij ook wel wat. Ik startte met 1 training in de week en 1 keer in de maand een mini toernooi. Naarmate ik ouder werd, had ik elk weekend een wedstrijd. Ook de trainingen breidde zich uit van 1 naar 2 keer per week. Er werd ook flink gewerkt aan conditie. Dus dat had ik toen wel. Na mijn middelbare school ging ik studeren in een andere stad en ben ik gestopt met het handballen. Ik vond het minder leuk en had er ook geen tijd meer voor.
Bij mijn HBO studie aan de Fontys kon ik tijdens mijn studie een goedkoop abonnement nemen bij de (studenten) sportschool. Er waren veel mogelijkheden. Zwemmen, verschillende groepslessen, squash/ tennis, maar je kon ook zelfstandig sporten in de fitness studio. Samen met studiegenoten ging ik dan ook minimaal 1 keer per week sporten. Zo heb ik leuke steps lessen gevolgd en wekelijks op ons eigen tempo met een vriendin baantjes gezwommen.
Na mijn afstuderen hield mijn abonnement op, ging ik werken en een jaar later samen wonen met mijn vriend. Maar sporten? Nee dat deed ik niet meer. En voor je het weet is je conditie als sneeuw voor de zon verdwenen…
Een paar jaar geleden heb ik nog samen met 3 vriendinnen tennisles genomen. Erg leuk. Het nadeel was dat we alle 3 uit een ander dorp kwamen. Dit hield dus geen stand. Nog een reden dat ik er niet mee doorging was het behalen van mijn certificaat voor vak bewegingsbekwaamheid. Dit was 1 keer per week en viel precies gelijk met de dag van mijn tennisles. Nu kun je wel denken dan deed je toch nog sporten / bewegen met zo’n opleiding? We hadden er inderdaad praktijk lessen maar om nu te zeggen dat dit erg actief was, nee helaas.
4 jaar geleden werd ons 1e kindje geboren. Toen hield het helemaal op met sporten. Ik nam me steeds voor om weer te beginnen met een sport. Niet direct voor mijn figuur of lijn, want daar hoef ik het niet direct voor te doen. Ik heb een normaal (oké, kleiner dan gemiddeld) postuur. Gewicht en lengte volgens mij in goede verhouding. Maar ik wil weer sporten voor mijn conditie, dat ik me goed in mijn vel voel, energie krijgen. Je kent het vast wel! Maar er gebeurde niks. 3 jaar daarna kregen we ons 2e kindje.
Het leek mij ideaal om te gaan hardlopen. Dit kon ik zelf indelen en plannen. Wel zo handig met inmiddels 2 kinderen. Via een vriendin een opbouw hardloop schema gekregen. Ik dacht dit kan ik en doe ik wel even. Maar ook dit lukte me niet…. Steeds een excuus, moe, regen, geen zin om alleen te gaan, noem maar op…. En als ik eerlijk tegen mezelf ben…. Nee hardlopen in mijn eentje is niks voor mij. Hardlopen past gewoon niet bij mij.
Maar waar wil ik nu heen met deze blog? Om jullie te vertellen dat ik trots op mezelf ben. Ik ga weer sporten! Ik ga weer bewegen, energie krijgen of wat dan ook! Ik word ook eindelijk een sportende mama! Ik had altijd maar excuses dat je met 2 kinderen zo lastig kon sporten. Onzin natuurlijk, want als je iets wil dan kan het ook…
Mijn vriend heeft altijd getennist tijdens zijn jeugd en is vanaf vorig jaar weer lid geworden van de plaatselijke tennisclub. Zijn wedstrijden gingen weer van start en opeens dacht ik, waarom start ik niet met tennislessen. Dit heb ik al eens gedaan en zo kan ik ook een keer samen met mijn vriend een partijtje tennis spelen. Afgelopen week had mijn vriend zijn eerste wedstrijd en kwam thuis met de mededeling ‘er is nog plek in een beginners groep.’ Hij was zo lief geweest om me meteen te helpen en zo het is het gekomen…. Over 2 weken ga ik weer wekelijks een uurtje bewegen! Nu nog even op zolder mijn tennisracket zoeken en misschien een nieuwe outfit aanschaffen. Een goede reden om even te shoppen 😉
En die conditie, die komt vast wel weer een keer… het begin is nu gemaakt. Ik kan eindelijk weer eens zeggen ik ben niet alleen mama, maar ook een sportende mama. Sporten jullie ook? Of net als ik iemand die steeds een excuus had om te starten?
Comments are closed.