Soms zijn er momenten waarop ik me afvraag of ik wel een leuke moeder ben? Dit zijn momenten waarop onze dochter roept: ‘Papa moet het doen, waar is papa, papa is leuker, papa haalt knakworstjes.”

 

Als moeder zijnde voelt dit niet altijd even fijn. Ik vraag me op zo’n moment af, wat doe ik verkeerd? Waarom ben ik niet leuk, waarom mag ik haar niet helpen? Ik speel spelletjes met haar, knuffel met haar, doe leuke dingen? Waarom is papa dan toch leuker?

 

Natuurlijk, ze is nog maar een kind van ruim 4 jaar en ja, als papa een keer een vrije dag heeft en mama werken is maakt papa wat lekkers tussen de middag. Ik ben immers 2 dagen per week thuis. Ik kan echt niet elke week knakworstjes warm maken of pannenkoeken bakken. Ik eet gewoon brood met ze en heel af en toe eens iets anders. Wanneer ik dit uitleg aan onze dochter lijkt ze dit ook wel te begrijpen. Ze geeft dan aan dat ze een bofkont is wanneer papa een vrije dag heeft.

 

Soms voel ik me best even verdrietig wanneer er een opmerking van dochterlief naar mij toe wordt gemaakt. Dat papa zo leuk is. Ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat het me niks doet.

 

Misschien heeft dit met een persoonlijke reden te maken.

 

Na de geboorte van ons 2e kindje waren er privé omstandigheden. De kinderen hebben er gelukkig weinig van mee gekregen of in ieder geval geen schade aan overgehouden. Maar het geeft mij wel een reden dat ik me ‘ verdrietig / boos’  voel wanneer dochterlief zo naar papa toetrekt. In die periode dat er omstandigheden waren, was ik de gene die de zorg voor de kinderen deed. Die 100% voor ze klaar stond en liet zien hoe sterk ik als moeder ben.

 

Deze gevoelens moet ik ook proberen los te laten en niet koppelen aan kindertaal…. Maar het is en blijft lastig… vergeten en vergeven…. Ik merk gewoon dat het me wel wat doet, wat er gebeurt is.

 

Soms is het me even te veel en floept er een opmerking van mijn kant uit: “Ga maar lekker naar papa, mama is toch niet goed genoeg.” Hier heb ik al snel spijt van. Ik ben immers een volwassen vrouw en kinderen zijn nu eenmaal kinderen. Gelukkig maak ik deze opmerkingen zelden en als ik het zeg is het op een rustige, lachwekkende toon. Ik wilde dochterlief zeker geen ‘rot’ gevoel geven.

 

Dochterlief zal het zeker ook anders bedoelen. Zo komt ze geregeld naar me toe en zegt ze” jij bent mijn lieve schat” of “ love you mama”. Ook word ik overladen met knuffels en kusjes. En wanneer ze iets leuks vindt, koppelt ze dit naar me terug. Ja, ze is en blijft ook mijn prinsesje.

 

Het is niet zo dat ik ‘echt jaloers’ op M. ben. Nee, dat zeker niet. Hij is een lieve vader voor de kinderen. Hij verwent ze zeker! Maar ook hij heeft regels en is het niet alleen maar feest.

 

Ieder kind heeft een voorkeur voor papa of mama. En onze dochter komt ook geregeld naar mij toe. Het is echt niet alleen maar papa. Maar ik merk duidelijk dat ze zij een papa-kindje is. En soms, ja heel soms, steekt dat gewoon…. En of dat nu een ‘natuurlijk’ gevoel is of iets dat speelt door wat ik heb mee gemaakt… dat moet ik nog voor mezelf ontdekken…

 

Heeft jouw kind een voorkeur voor papa of mama? En hoe voel jij je daarbij?

 

 

Zoals jullie gelezen hebben is dit een persoonlijk blogje. Ik wil graag meer persoonlijke blogs gaan schrijven. Mijn gebeurtenis heb ik pas geleden op iemand anders zijn blog geschreven. Dat was anoniem, maar misschien leg je nu wel de link tussen mijn blogje hier en het anonieme verhaal. Wie weet plaats ik in de toekomst mijn verhaal ook nog wel op mijn eigen blog. Voor als nog vond ik het erg prettig mijn verhaal anoniem bij haar te plaatsen.

 

 

 

Comments are closed.